انت المولا و انا العبد..

هنوز در قصه های ما یکی هست و جز او کسی نیست

فکر سفر به سرمان زده بود. هوس کرده بودیم که قدری دور شویم از اینجا. آن کشتی را انتخاب کردیم که همه می گفتند، ناخدایش بهترین و کشتی اش مطمئن ترین است. آسمان صاف بود و آبی. همه چیز خوب پیش می رفت تا لذت یک سفر شیرین و هیجانی را تجربه کنیم. دیگر وقت سفر رسیده بود. همگی منتظر بودیم که حرکت کنیم. با فرمان ناخدا و با اشاره دست او سوار کشتی شدیم. کشتی راه افتاد و ما دل [...]

هیچکس با تو سلفی نمی‌گیرد عمو رجب!

این روزها امثال تو نشان شجاعت نمی‌گیرند!

ساده و بی‌صدا و غریبانه؛ کلمات بی‌تکلف و کوتاهی است که شاید تفسیر بلیغ خداحافظی تلخ تو باشد! خبر کمرنگ و کوتاه و ساده‌ای که در هیاهوی خبرهای رنگارنگ هنری و سیاسی و طنز و ورزشی آخر هفته پیج‌ها و گروه‌ها و کانال‌ها و خبرگزاری‌ها گم شد. پربیراه نیست اگر بگویم تو خط‌کش دقیق مروت و ترازوی بی‌نقص غیرت در این مملکتی! باور کن شعار نمی‌دهم، عیار اغیار را با تو باید سنجید حاج رجب!

یکبار دگر خانه ات آباد دل آباد

کجاست گوش تو و تابی..؟

همیشه وقتی بعد از مدتی طولانی به خانه برمی‌گردی، یک عالمه حرف و خاطره برای گفتن داری. آنجا که همه اهل خانه سراپا شوق و گوش اند و همه بی تابند که تو بگویی و آنها بشنوند. تو اما نمی‌دانی از این همه روزهای رنگارنگ، از آن همه اتفاق تلخ و شیرین، از تمام آن حادثه‌های جور و واجور کدام را اول بگویی. می‌دانی؟ حس می‌کنم که آن وسط همیشه یکی پیدا می‌شود که 

من رد شدم از مرز خسروی خسران

پای ما لیاقت آبله در راه سیبستان تو را نداشت...

درد همچون باد دارد کم کم سراغ پنجره های کوچک این حنجره بی در و پیکر می آید. این گلو، زائویی پا به ماه است. این ضجه های مادرانه، صدای گلویی حامله است که راوی یک سرنوشت غم انگیز است. این بغض حسرت زده آبستن دل‎گویه هایی چند قلوست. اصلا نمی دانم که باید چه بگذارم نام این طفل نو رسیده را. همه می گویند بغض، من اما می گویم حسرت هم نام مناسبی ست برای او. اما هر چه شما [...]

امپراطور نور و شوالیه های تاریکی!

نقاشی کشیدن با آنها و نقشه کشیدن با ما!

روزهای هتک و روزهای بی‌حرمتی همیشه روزهای سخت و جانکاهی‌ست. روزهایی که خبرها یک به یک مثل پتک بر سر آدمی فرود می‌آید و بی‌اختیار کاسه صبر آدمی را سرریز می‌کند. حالا دوباره روزهای سخت صبوری فرا رسید و برای چندمین بار جسارت هتاکی و بی‌ادبی از سرزمینی سر [...]

حجاب نه زیباست و نه زیبایی ست!

چرا چادر مشکی حجاب برتر است..؟

همیشه در همه جا و در همه چیز دوست داریم آرمان گرا باشیم و به حداکثر و نهایت و کمال آن چیزی که مطلوب ماست برسیم. دلمان می خواهد که رتبه مان در کنکور به رتبه یک نزدیک تر باشد. اگر در یک المپیاد شرکت کنیم، باز می خواهیم اول شویم. در المپیک، رسیدن به پله اول آرزویمان است؛ یعنی همیشه دوست داریم به مقام قهرمانی برسیم. تا آنجا که گاهی حتی گرفتن مدال نقره و برنز و کسب رتبه دوم [...]

قرار ما سر خیابان چهارمردان

گاهی دلم روضه های تصویری می خواهد..

هر سال مقلد دل می شوم در این ماه محرم. آخر تا محرم از راه می رسد، دلم راه می افتد دنبال کاروان حسین و من نیز دنبال دل راه می افتم و مطیع امر او می شوم. طوری که اگر احساس غریبی به دل دست داد، بروم تکیه دهم به دیوار هیئت ها، تا دلم از هُرم آتش روضه ها گرم شود. یا اگر دلم هوای کوچه های کربلا داشت، جای اینکه بنشینم توی اتاق و زانوی غم بغل بگیرم، شال و کلاه کنم و راهی شوم سمت باز [...]

سلام بر تو و محرمان ماه محرم

حالا وقت سوگ نوروز عزای ماست!

کوفیان هر چه جهد کردند نتوانستند طلوع خورشید حقیقت را بعد از عاشورا مانع شوند. گرد و خاک ستم کوفیان بر زمین که نشست و غبار فتنه تا خوابید، از همان لحظه بود که تمام عالمیان به چشم خود، حسین را سرفراز تاریخ دیدند. و این آرمان حسین بود که عالم گیر شد و حکومت سراسر ظلم یزیدیان تاریخ را یکی پس از دیگری به تاراج برد.  تا امروز پرچم های سیاه - برای هزار و سیصد و هفتاد و چهارمین بار - در عزای [...]

کسی که مثل هیچ کس نیست...

هیچ‌ کجا خانه خود آدم نمی شود...

از بالابلندی های آسمان اگر نگاه کنی، می بینی که دنیا بالا و پایین زیاد دارد. زندگی هر کسی تفاوت دارد با دیگری. خواب و بیدار انسان ها یک جور نیست. یکی ستارگان بی شمار آسمان را می شمرد تا خوابش ببرد؛ من اما هر شب گناهان پر شمار خودم را می شمارم تا خواب - غفلت - از سرم بپرد. آدم ها همه یکجور نیستند. یکی - مثل تو - حساب و کتابش آسمانی ست، و کسی هم - مثل من - حساب و کتابش [...]

یک عارفانه آرام

رنگ آسمان شهر من، لاجوردی تر از آبی‌ تر است..

من اهل شهر رمضانم. ساکن حومه شهر خدا هستم. عمری ست حاشیه نشین دشت های معنایم و در حلبی آباد های تجلی سکنی گزیده ام. نشانی دقیق خانه ام در حوالی اقلیم تکامل، در میانه چمن زارهای مناجات است. شهر من زیباترین شهر خداست. من تاب جدایی از این شهر را هیچ وقت نداشتم. دوری از شهر خدا همیشه خدا برایم سخت بوده است. من غیر از اینجا در هیچ «شهر» دیگری نمی توانم  [...]

مرسی جناب آقای مُرسی!

امروز کربلا سوریه است و کوفه، مصر است..

همگی می دانیم که جاده تمدن تا دور افتاده ترین نقاط سرزمین های دور هم کشیده شده است. پربیراه نیست اگر بگوییم آب حیات محبت و برق سه فاز عاطفه تا پشت کوه های مدنیت رفته است. عمریست که گمان می کنیم جهل مرکب رخت بر بسته از اندیشه بشری. قرن هاست که خیال می کنیم وحشی گری مخصوص انسان های نخستین است. ما غالبا باورهای متحجرانه را محدود به قرون وسطی می دانیم [...]

آخر ای مرد، غریبی هم حدی دارد

از داغ غربت شما، رنگ از رخ تابلو ها هم می پرد..

از پیاده رو مدرسه معصومیه قم -همانجا که سال ها شبستانش از فرط نور ضریح عشق، روزستان شده بود - قدری پایین تر که می آیی، در آنسوی خیابان تابلوی سبز رنگ کارگاه ساخت ضریح دیگری به چشم می خورد. تابلویی که حالا بعد از گذشت چند سال رنگش از سبزی به سفیدی می زند. نمی دانم، شاید این تابلو هم در این سال های محنت بار، از این همه غربت و از این همه جسارت، رنگ از رخسارش پریده [...]

وقتی کفگیر تکفیریها، به ته دیگ میخورد!

ارتش آزادی بخش سوریه در اسارت هوای نفس خویش است!

وقتی بعد از مدتی چند، دوباره خبر تخریب حرمی و هتک حریمی را می شنویم، شاید دیگر این ابهام قدری روشن شده باشد بر همگان؛ اینکه چرا قبر تو بی نشان است و حرمی از برایت نیست. شاید حالا رسیده باشیم به پاسخ این پرسش که چرا نمی توان برای دلی که از دلتنگی در این سالیان دراز، همچون ابر سیاهی به رنگ بغض در آمده، بارانی بی ملاحظه را در آسمان مدینه متصور بود؟ چرا نمی توان از [...]

کوفی شدن نیاز به ویزا ندارد

اسم شهر ما کوفه نیست اما رسم الخط شهر ما کوفی است

اسم شهر ما کوفه نیست اما رسم شهر ما کوفی است. ما همان هاییم که گندم «شهرری» هیچ‌گاه ما را وسوسه نمی کرد. ما همگی بی چون و چرا روی نام حقیقت قسم می خوردیم. ما قرار نبود - بخاطر یک مشت گندم - با عمر سعد دست دوستی دهیم؛ وقتی قرار شد ایمان اعمال ما را روی ترازوی تزویر بسنجند و عقبی را با سکه سیاه دنیا معامله کنند، روح حق طلبی از کالبد ما پر کشید و جسم حقیقت در [...]

مژده وصل برادر به برادر برسان..

دم خروس را باور کردن، بهتر از سر زیر برف کردن چون کبک است!

بیست و پنج سال پیش در روز پنج شنبه، هشتم دی ماه سال هزار و سیصد و شصت و هفت شمسی؛ نوزده جمادی الاولی هزار و چهارصد و نه قمری؛ بیست و نهمین روز دسامبر سال هزار و نهصد و هشتاد و هشت میلادی در وقت اذان صبح یکی از سردترین و برفی ترین روزهای زمستان در تالش به دنیا آمدم. امشب شب هشتم دی ماه 1391، برابر با بیست و نه دسامبر 2012، شب تولد من است و همگی [...]

محمدی که کاظم تر است

در این کشور، باد به پرچم موسی بن جعفر می وزد

چقدر این شب برای درخشش هفتمین ستاره ی آسمان ولایت، غبارآلود است. چقدر شب یلدای اسارت شما پشت میله های مظلومیت طولانی ست. انار دل آدم ترک برمی دارد در سرمای این چله طاقت فرسا. اشک‌دانه های سرخ‌رنگ و تسبیح شده انار دل می پاشد از درک درد های شما. شرحه شرحه می شود سینه از شرح قصه رنجوری تان. که هنوز بعد از این همه سال، در آسمان شب میلاد شما تنها [...]

اینجا که شام و مدینه نیست!

به تعداد زخم های کاری که بر تن این پیکر مطهر نشسته است، می شمارم سال های سربلندی را. سی و سه سال است که جوانمردان این سرزمین با خون خود نگذاشته اند که مُهر سرخ رنگ «آری» در برگه های رأی دلمان به «جمهوری اسلامی» خشک شود. سی و سه سال است که این ملت با شعار «هیهات من الذلة» پای آرمان های الهی و انسانی امام ایستاده اند. سی و سه سال [...]

پنجره ای رو به بهشت

اصلا نمی دانم چگونه سر صحبت را باز کنم. راستش نمی دانم چگونه حرفم را بی مقدمه آغاز کنم. پای کدام آیه بشارت را وسط بکشم اول کار. کدام حدیث نفَس قدسی تو را واسطه قرار دهم. شعر کدام شاعر شیرین سخن را مطلع کلامم کنم. کدام بیت کدامین شعر عاشقانه را پیش پای حضورت تقدیم و به یمن قدومت قربانی کنم. نه، انگار نمی شود، من نمی توانم. آخر از کلمات کدام جمله ی کلیشه ای [...]

راه برگشت من از تو

مثل همیشه بی خبر آمد و سلام کرد و من هم با خنده ای سلام دادم. از تجوید خنده هایش اما مشخص بود که دلش گرفته. مثل گاهی که خیلی دلش می گرفت و عطر گرفتگی در نفس هایش استشمام می شد. با تمام این اوصاف و با همه پرحرفی هایش، برخلاف همیشه اینبار اما حرف خاصی نداشت. آمده بود سلامی عرض کند و حالم را جویا شود. مثل اینکه این بار آمده بود سکوت کند تمام [...]

یک مُشت آدم عرزشی!

حسین حسین حسین! باز چه می شنوم..؟ کیست که می خواند؟ وای وای وای! این صدا از کجاست که می آید؟ حسین حسین حسین! این چه ذکری ست که مدام تکرار می شود. نامی آشناست اما غریب. حسین حسین حسین! نکند صدای جرس کاروان است؟ «نکند باز شده ماه محرم»؟ انگار وقت نماز است. حسین حسین حسین! عاشورا نزدیک است. تو هم مثل من می شنوی؟ - «امشب هیئت [...]

خلیج عرعرعرعربی بی همه چیز!؟؟

از میان تمام بچه ها، پلاک گردن و کُلت کمری پدر به من رسید. پلاکی به شماره AJ-022-737 که سال های سال است از کودکی حتی موقع خواب هم در گردن من است تا مبادا خواب های شیطانی ببینم. که هرچه جز خواب جنگ است، برای آرامش شب های من «اضغاثُ احلام» است و ننگ است. و ارثیه دیگرم از یادگاری های پدر، اسلحه کُلتی بود که از کودکی، جای اسباب بازی در دست من بود و من جای [...]

کپی برابر اصل

مدینه بعد از مادر، جای ماندن نبود...

در آسمان عشق، خورشید در فراق ماه از این چرخش های بیهوده داشت خسته می شد که فرشتگان مژده اجلال نزولت را دادند. آمدی از بهشت که جمع قمر های منظومه عصمت جمع تر شود. قبل از تو خورشید دلیل موجهی برای چرخش نداشت. آمدی تا یکبار دیگر آسمان به زمین نزدیک تر و خورشید به ماه مشتاق تر شود. آمدی که جای خالی خود را در گهواره آغوش مسیح پر کنی، که جای خالی مادر را در مدینه دل [...]