بچه ها همیشه در خواسته هایشان مُصّرند و همگی، برای رسیدن به نیازشان بی تابند. یعنی برای رسیدن به مطلوبشان، به انواع اقسام راه ها متوسل می شوند. یا به خواسته شان می رسند یا نه. اگر رسیدند که فبها. اما اگر نرسند، دست از تلاش و گریه و زاری نمی کشند، مگر اینکه با «سیلی»، آرامشان کنند. تا آستینشان را در دهان بگیرند و همچون خفه خون گرفته ها، به گوشه ای بخزند و آرام و بی صدا گریه کنند و اشک بریزند. آن روزها هنوز، آب قم به اصطلاح! شُرب نشده بود. مردم، آب آشامیدنی شان را یا با دستگاه های تصفیه تأمین می کردند، یا دبه به دست باید می رفتند سمت ایستگاه هایی که هر چند صدمتر در کناره خیابان اصلی قرار داشت و آب برمی داشتند. 

چند روزی به همراه پدر و مادرش آمده بود قم. تا هم زیارتی کند و هم عمویش را ببیند. آنقدر که ورجه وورجه کرده بود و بالا پایین پریده بود، تشنه اش شده بود. هی صدا می زد: آب…، آب… آب می خوام. برای لرزیدن با این کلمه کوتاه دو حرفی، لازم نیست که کلمه به کلمه ی خط به خط صفحات کتابی تاریخی را حفظ باشی. همین صدا را که از زبان کودکی بشنوی، تمام وجودت یک آن، زیر و رو می شود. مدام در گوش مادرش ناله می کرد و می گفت: آب…آب… مامان آب می خوام. چند باری تکرار کرد و بعد از مدتی، مادرش گفت: صبر کن عزیزم، عموت الان میره برات آب میاره. چند لحظه ای نگذشته بود که همراه مادرش، ظرف آب به دست آمدند سراغم. نگاه معصومانه اش همراه ظرف خالی ای که در دست داشت، عجیب آتش افروز بود. از همان ها که از جنس زیر خاکسترند.

ظرف ها را دادند دستم و با هزار امید، از زیر انتظار نگاهشان رد شدم. آخر مرا چه به سقایی…؟ می بینی؟ بی صاحب که نباشی، روزگارت همین می شود. روضه های روزگار شاخ و دم ندارد که. حالا هر چقدر هم که از هیأت بگریزی. از خانه بیرون آمدم و در را بستم. راه افتادم از خانه سمت کوچه. از این کوچه، به آن کوچه. از خانه تا جایگاه، قدری فاصله بود. تا برسم به باجه آب، صد و یک بار علقمه را زیر و زبر کردم. رسیدم به جایگاه. نه؛ دست نبردم زیر آب. تا همین جا هم این قصه، کم روضه نشده. من کجا و ساقی کجا! ظرف ها را پر کردم از آب و دربشان را بستم و راه افتادم.

تلو تلو می خوردند ظرف ها در دستم و بس که سنگین بودند، دستانم را اذیت می کردند. گفتم چه خوب! که هنوز، دست در بدن دارم. راه کمی طولانی بود، اما خدا را شکر، که چشم داشتم و راه را می دیدم. خدا را شکر، سر هر کوچه چند تیرانداز مترصد حضورم نبود. و شکر که این ظرف های آب، از جنس مشک نیستند و مردم اینجا، کوفی صفت. رسیدم در خانه. زنگ را زدم. در باز شد و رفتم داخل. «هستی» با خوشحالی دوید سمتم و بلند گفت: عمو مـَ هـَ مـَد. مادرش گفت: دیدی عمو این دفعه آب آورد…؟ آری، آن روز هستی، دعایش مستجاب شد و دلش سیراب. ظهر دو روز دیگر اما، هستی حسین، در انتظار عمو، زیر بارش برف طوفانی غم، دفن خواهد شد.