انت المولا و انا العبد..

هنوز در قصه های ما یکی هست و جز او کسی نیست

فکر سفر به سرمان زده بود. هوس کرده بودیم که قدری دور شویم از اینجا. آن کشتی را انتخاب کردیم که همه می گفتند، ناخدایش بهترین و کشتی اش مطمئن ترین است. آسمان صاف بود و آبی. همه چیز خوب پیش می رفت تا لذت یک سفر شیرین و هیجانی را تجربه کنیم. دیگر وقت سفر رسیده بود. همگی منتظر بودیم که حرکت کنیم. با فرمان ناخدا و با اشاره دست او سوار کشتی شدیم. کشتی راه افتاد و ما دل [...]

هیچکس با تو سلفی نمی‌گیرد عمو رجب!

این روزها امثال تو نشان شجاعت نمی‌گیرند!

ساده و بی‌صدا و غریبانه؛ کلمات بی‌تکلف و کوتاهی است که شاید تفسیر بلیغ خداحافظی تلخ تو باشد! خبر کمرنگ و کوتاه و ساده‌ای که در هیاهوی خبرهای رنگارنگ هنری و سیاسی و طنز و ورزشی آخر هفته پیج‌ها و گروه‌ها و کانال‌ها و خبرگزاری‌ها گم شد. پربیراه نیست اگر بگویم تو خط‌کش دقیق مروت و ترازوی بی‌نقص غیرت در این مملکتی! باور کن شعار نمی‌دهم، عیار اغیار را با تو باید سنجید حاج رجب!

یکبار دگر خانه ات آباد دل آباد

کجاست گوش تو و تابی..؟

همیشه وقتی بعد از مدتی طولانی به خانه برمی‌گردی، یک عالمه حرف و خاطره برای گفتن داری. آنجا که همه اهل خانه سراپا شوق و گوش اند و همه بی تابند که تو بگویی و آنها بشنوند. تو اما نمی‌دانی از این همه روزهای رنگارنگ، از آن همه اتفاق تلخ و شیرین، از تمام آن حادثه‌های جور و واجور کدام را اول بگویی. می‌دانی؟ حس می‌کنم که آن وسط همیشه یکی پیدا می‌شود که 

من رد شدم از مرز خسروی خسران

پای ما لیاقت آبله در راه سیبستان تو را نداشت...

درد همچون باد دارد کم کم سراغ پنجره های کوچک این حنجره بی در و پیکر می آید. این گلو، زائویی پا به ماه است. این ضجه های مادرانه، صدای گلویی حامله است که راوی یک سرنوشت غم انگیز است. این بغض حسرت زده آبستن دل‎گویه هایی چند قلوست. اصلا نمی دانم که باید چه بگذارم نام این طفل نو رسیده را. همه می گویند بغض، من اما می گویم حسرت هم نام مناسبی ست برای او. اما هر چه شما [...]

حجاب نه زیباست و نه زیبایی ست!

چرا چادر مشکی حجاب برتر است..؟

همیشه در همه جا و در همه چیز دوست داریم آرمان گرا باشیم و به حداکثر و نهایت و کمال آن چیزی که مطلوب ماست برسیم. دلمان می خواهد که رتبه مان در کنکور به رتبه یک نزدیک تر باشد. اگر در یک المپیاد شرکت کنیم، باز می خواهیم اول شویم. در المپیک، رسیدن به پله اول آرزویمان است؛ یعنی همیشه دوست داریم به مقام قهرمانی برسیم. تا آنجا که گاهی حتی گرفتن مدال نقره و برنز و کسب رتبه دوم [...]

قرار ما سر خیابان چهارمردان

گاهی دلم روضه های تصویری می خواهد..

هر سال مقلد دل می شوم در این ماه محرم. آخر تا محرم از راه می رسد، دلم راه می افتد دنبال کاروان حسین و من نیز دنبال دل راه می افتم و مطیع امر او می شوم. طوری که اگر احساس غریبی به دل دست داد، بروم تکیه دهم به دیوار هیئت ها، تا دلم از هُرم آتش روضه ها گرم شود. یا اگر دلم هوای کوچه های کربلا داشت، جای اینکه بنشینم توی اتاق و زانوی غم بغل بگیرم، شال و کلاه کنم و راهی شوم سمت باز [...]

روزهای سرخ و سیاه تقویم

انتظار یکساله یعنی پانصد و بیست و پنج هزار و ششصد دقیقه بی قراری...

سر درد عجیبی گرفته ام این روزها. قدری کلافه ام. سرم را تکیه داده ام به دیوار و زانو بغل گرفته ام. سوز سردی از نیمه ی باز پنجره اتاق می آید. باز آسمان ابری ست. هوا کم کم دارد سرد می شود. نگاهی به تقویم روی دیوار می اندازم، تقویم به روزهای سرخش رسیده در این فصل زرد. کاروان غم آنقدر سریع منزل ها را پشت سر گذاشت که بهار و تابستان هم از قافله جا ماندند. حالا سر آخر در این فصل سرد، چرخ روز [...]

کسی که مثل هیچ کس نیست...

هیچ‌ کجا خانه خود آدم نمی شود...

از بالابلندی های آسمان اگر نگاه کنی، می بینی که دنیا بالا و پایین زیاد دارد. زندگی هر کسی تفاوت دارد با دیگری. خواب و بیدار انسان ها یک جور نیست. یکی ستارگان بی شمار آسمان را می شمرد تا خوابش ببرد؛ من اما هر شب گناهان پر شمار خودم را می شمارم تا خواب - غفلت - از سرم بپرد. آدم ها همه یکجور نیستند. یکی - مثل تو - حساب و کتابش آسمانی ست، و کسی هم - مثل من - حساب و کتابش [...]

یک عارفانه آرام

رنگ آسمان شهر من، لاجوردی تر از آبی‌ تر است..

من اهل شهر رمضانم. ساکن حومه شهر خدا هستم. عمری ست حاشیه نشین دشت های معنایم و در حلبی آباد های تجلی سکنی گزیده ام. نشانی دقیق خانه ام در حوالی اقلیم تکامل، در میانه چمن زارهای مناجات است. شهر من زیباترین شهر خداست. من تاب جدایی از این شهر را هیچ وقت نداشتم. دوری از شهر خدا همیشه خدا برایم سخت بوده است. من غیر از اینجا در هیچ «شهر» دیگری نمی توانم  [...]

آخر ای مرد، غریبی هم حدی دارد

از داغ غربت شما، رنگ از رخ تابلو ها هم می پرد..

از پیاده رو مدرسه معصومیه قم -همانجا که سال ها شبستانش از فرط نور ضریح عشق، روزستان شده بود - قدری پایین تر که می آیی، در آنسوی خیابان تابلوی سبز رنگ کارگاه ساخت ضریح دیگری به چشم می خورد. تابلویی که حالا بعد از گذشت چند سال رنگش از سبزی به سفیدی می زند. نمی دانم، شاید این تابلو هم در این سال های محنت بار، از این همه غربت و از این همه جسارت، رنگ از رخسارش پریده [...]

وقتی کفگیر تکفیریها، به ته دیگ میخورد!

ارتش آزادی بخش سوریه در اسارت هوای نفس خویش است!

وقتی بعد از مدتی چند، دوباره خبر تخریب حرمی و هتک حریمی را می شنویم، شاید دیگر این ابهام قدری روشن شده باشد بر همگان؛ اینکه چرا قبر تو بی نشان است و حرمی از برایت نیست. شاید حالا رسیده باشیم به پاسخ این پرسش که چرا نمی توان برای دلی که از دلتنگی در این سالیان دراز، همچون ابر سیاهی به رنگ بغض در آمده، بارانی بی ملاحظه را در آسمان مدینه متصور بود؟ چرا نمی توان از [...]

دختر افق، خواهر شفق، عمه فلق

هر وقت که گذرم به سوی حرم می افتد، تمام عشق من این است که پیش پای شما، زل بزنم به زمین و برانداز کنم پستی - بلندی سنگ‎فرش های لطیف حرم را. و اول از همه، احوال تکه سنگ ها و سنگ ریزه ها را جویا شوم. بعد از آن وجب کنم طول و عرض کاشی ها را. و بعد با فیروزه ها [...]

مقتل خوانی آنلاین

تصور کن زنگ خانه به صدا در می آید و مادرت می رود در را باز کند. عده ای در مقابل خانه تان در کوچه با پدرت درگیر شده باشند. پدرت را روی زمین بیاندازند و دستهایش را ببندند. مادرت را هم به بدترین شکل با کتک و سیلی نقش زمین کرده باشند. مردی هم با کمربند افتاده باشد به جان مادرت. برادر و خواهر هایت هم زیر دست و پا پامال شده باشند. فکر کن برادرت رفته باشد مدرسه. هم کلاسی هایش [...] 

کرامتی که قصه نیست!

به قول رانندهای قمی؛ حرم آخرشه!

تمام عید را از فردای چهارشنبه‎سوزی که رسیدم خانه گرفته، تا فردای سیزده به در که برگشتم قم، در خانه مانده بودم. اصلن حوصله عید دیدنی و برنامه هایی از این قبیل را نداشتم. حدود ساعت یازده شب از تالش حرکت کردم و 5 صبح رسیدم ترمینال غرب. رفتم بلیط گرفتم برای ساعت 6 به قم. ساعت که 6 شد اتوبوس مثل همیشه با کمی! تأخیر حرکت کرد. من هم از کیف کتاب سقای آب و ادب را که از نیم بیشتر اش [...]

در به در

از خیابان به سمت خانه می آیم. جوان ها را می بینم که مشغول  آتش بازی هستند. انگار شب چهارشنبه سوزیست. به خانه می رسم و با خوشحالی به خواهرم می گویم که استخدام شدم ها! انتظار دارم خوشحال شود اما، هیچ نشانی از خوشحالی در چهره اش دیده نمی شود. دوباره با هیجانی وصف ناشدنی گفتم: در سازمان کار و امور اجتماعی استخدام شدم. اما انگار نه انگار. رنجی در خاطر اش بود که [...]