مهر نو

همیشه

عادت‌های بی‌سرانجامِ سبز

محکوم به سرنوشتی پاییزی‌ اند!

عشق 

دروغ بزرگی بود که باد [...]

من اهل این جامعه ام،نه آن جامعه!

پنجشنبه، قفس، بال؛ زهیر، جامعه، شال...

کار اصلی ما نوکران، گریه کردن و اشک ریختن است. ما گریه کن ها مثل تمامی کارگر ها ابزار خاص خودمان را برای کارمان داریم. وقت کارمان ثابت نیست، بستگی به حال مان دارد. لباس کارمان یک دست لباس مشکی ست به علاوه یک سربند. اما من همیشه دلم می خواست توی هیئت، یک شالی، چفیه ای یا دستمالی داشته باشم که اشک هایم را یادگاری نگهدارم در آن تا همراه کفنم در قبر توشه آخرتم باشد. [...]

پاییز که می شود، دلم شور می زند...

از خواب بیدار که می شوم. چشم هایم هنوز نیمه بازند و اتاق هم نیمه تاریک. آدم از خواب که بیدار می شود، از فرط ناهشیاری، نه حرف ها را خوب می فهمد و نه پیام های گوشی را. این بار اما داستان فرق می کند. رنگ و بوی هوای باران خورده را خوب می شناسم. بی آنکه نگاهی به پنجره داشته باشم، حس می کنم هوا بارانی ست. آرام می روم پشت پنجره، نگاه می کنم. خبری از غباری نیست. تا چشم کار می کند، زمین را پر کرده آسمان، از بغضی که دیگر خبری از آن نیست. مگر [...] 

تابستان

چشمانت پائیز

دستانت زمستان

عطر تنت مجذور بهار.

آغوش تو

سه ماه تعطیل است! [...]