حدودا بعد از بازگشتم از کربلا بود که به دلایلی - مثل پیدا کردن بچه­های کاروان­ - وایبر را دوباره نصب کردم. پیش از آن حدود شهریور 93 بود که از فضای وایبر خارج شده بودم. در این چند مدت هم مدام اهمیت و ضرورت حضور در این شبکه­ها را پیش خود سبک-سنگین می­کردم. دست آخر می­دیدم بیش از آنکه بتوانم در آن محیط تأثیر بگذارم، تأثیر می­پذیرم. و مهمتر از همه اینکه وقت و حوصله­ام صرف پیام­های سخیف و سطحی رایج در وایبر می­شود. با این همه، باز یک­سره کردن تکلیف وایبر را موکول می­کردم به بعد. امشب اما یکی از همکاران که گوشی­اش را در ایام عید داده بود تعمیر و حالا می­خواست از وایبر-دسکتاب استفاده کند، گفت: «از وایبرت خارج شو تا من کد فعال سازی را بگیرم و بعد از آنکه وایبر دسکتاب را برای سیستمم فعال کردم، دوباره وایبرت را فعال کن». این شد که ما غیرفعال کردیم و او طبق پیش بینی من، نتوانست وایبر را فعال کند! در نتیجه من هم حاضر نشدم وایبر را برای بار دیگر نصب کنم. اینگونه بود به بیت «بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش!» عامل شدیم.

پی نوشت: اگر عمری بود، در رابطه با حضور در شبکه­های اجتاعی خواهم نوشت ان شاءلله. این سیاهه هم صرفا جهت بازشدن نطقم بود، زیاد جدی نگیرید!