روزهای فراموش نشدنی ما

جای حضرات مشاور تنش زدا بودم از هر آنچه هستم استعفا می دادم!

شاید بهترین واژه برای توصیف آن روز "بهت و فروریختگی" بود. هیچ کس یتیمی و عروج حضرت روح الله را باور نداشت. یعنی ما زنده باشیم و امام و مقتدای مان برود؟ تا او بود تکیه گاه و چشم امیدمان بود، اعتبار و آبروی مان بود و حق داشتیم که بی او احساس از هم پاشیدگی داشته باشیم. امروز اما هنوز با او زندگی می کنیم. عشق به او همچنان در وجودمان شعله ور است. خمینی کبیر هنوز برای همه ی ما زنده [...]