من اهل این جامعه ام،نه آن جامعه!

پنجشنبه، قفس، بال؛ زهیر، جامعه، شال...

کار اصلی ما نوکران، گریه کردن و اشک ریختن است. ما گریه کن ها مثل تمامی کارگر ها ابزار خاص خودمان را برای کارمان داریم. وقت کارمان ثابت نیست، بستگی به حال مان دارد. لباس کارمان یک دست لباس مشکی ست به علاوه یک سربند. اما من همیشه دلم می خواست توی هیئت، یک شالی، چفیه ای یا دستمالی داشته باشم که اشک هایم را یادگاری نگهدارم در آن تا همراه کفنم در قبر توشه آخرتم باشد. [...]

دست مریزاد آقای خاص

آه جبهه کو برادر های تو...؟

تو اهل شعائری، خالی بافی توی خونت نیست. بافتن تار و پود قالی اقتصاد را با شعار تضمین نمی کنی. تو با شعار هایت، شعور مردم را به بازی نمی گیری. تو برای مهار تورم، عجولانه ضرب العجل تعیین نمی کنی. ابایی نداری از اینکه بگویی برای خالی کردن سه سوته باد پیکره اقتصاد، از طب سوزی سر در نمی آوری. تو برای رأی آوردن، خود را به هر دری نمی زنی. باور داری که چند روز ریاست در دنیا، نمی ارزد به این کارها [...]

سفال تکنوکراسی با لعاب مدیریت جهادی

پیشرفت منهای عدالت یعنی رفتن از بزرگراه طبقاتی صدر به بزرگراه طبقاتی فقر! 

امروز با قوطی های رنگ فریب، سفال مدیریت تکنوکراسی را به رنگ و لعاب «مدیریت جهادی» در می آورند. «همت جهادی» و «مدیریت جهادی» دروغ بزرگی ست که امروز با تلاش پروپاگاندای رسانه ای وابسته به یک نهاد غیر دولتی نهادینه می شود در ذهن مردم. «دولت جهادی» یعنی همان «سازندگی» با رنگ و لعابی دلپذیر تر! همت جهادی یعنی ساختن دوربرگردان های فراوان برای برگشتن به بزرگراه سازندگی [...]