مسافر سکوت آباد

نه نوشتن به معنای حرف داشتن است و نه اینکه ننوشتن به معنای حرف نداشتن باشد. گاهی حرفی نیست، اما می نویسی تا عریضه خالی نماند. اما گاهی هم آنقدر حرف هست که نمی دانی کدامش را بزنی. و در اضطراب و سردرگمی این احساس زجر آور، مسافر جاده ای می شوی که منتهی به سکوت آباد می شود. سکوتی که نه علامت رضاست و نه از جنس رضایت. سکوتی که از گریه عاجز است و از بغض لبریز. با قیل و قال بی‌گانه ام و اهل فریاد نیستم. به سکوت عادت دارم [...] 

Silencer

وقتی می گفتی: «دوستت دارم»

سکوت می کردم

حالا مدتهاست

ساکتم نکرده ای [...]